Choreograf to jedno z trudniejszych zajęć, jakie moglibyśmy sobie wymarzyć. Dlaczego? Praca choreografa polega na pracy z ludźmi a co za tym idzie, trzeba mieć wiele cech i wielu nie mieć też, żeby to się udało. Najważniejsza jest komunikacja z ludźmi. Tylko prawidłowe rozumienie się z innymi zapewni nam nie tylko odpowiednie zachowanie w pracy, ale tez poprawienie jej warunków. Osoby uparte i wredne nie odnajdą się w tej pracy. Natomiast odpowiedzialne, uczciwe i pomysłowe jak najbardziej. Bardzo często z pracą choreografa łączy się praca tancerki. Takim przykładem jest Paulina Andrzejewska, współtwórczyni choreografii kilku spektakli wystawianych w „Wieczorze baletowym” w teatrze wielkim w Łodzi oraz autorka choreografii musicalu „Upiór w Operze” w teatrze muzycznym Roma” w Warszawie i „Przygód pszczółki Mai” w teatrze imienia Christiana Andersena w Lublinie. Można ją było zobaczyć w programach telewizyjnych takich jak: „Gorączka złota”, „Gra w przeboje”, „Co nam w duszy gra” oraz „Jaka to melodia”.

Tancerka to zawód jak każdy inny. Wielu z nas tak się wydaje, ciekawe wiec ile w tym prawdy? Tancerki mają za zadanie ruchem swojego ciała zabawić publiczność. Nie, nie mowa tu o tancerkach w klatkach ani przy rurach. Tancerki są zatrudniane nie tylko na różnego rodzaju pokazy, ale też inne wydarzenia, które mają za zadanie pokazać coś światu. Zawód tancerki polega na wyuczeniu się pewnych rodzajów tańców, albo wszystkich, w zależności od umiejętności i późniejsze pokazywanie to innym oraz uczenie ich tego, czym sami się pasjonujemy. Jak do większości zawodów, tancerka musi mieć piękną duszę. Nie chodzi tu o jej wygląd, ale charakter, styl i przede wszystkim serce . Dobra tancerka wie, że taniec wypływa z serca, a czyste serce jest gwarancją udanego tańca. To, co robią tancerki na scenach wstaje się powodem zazdrości wielu dziewczyn. Jedną z zalet wykonywania układów tanecznych jest to, że można przy tym schudnąć. Tancerki są wciąż w ruchu, zapewne im to więc nie tylko kondycję, ale też utrzymanie odpowiedniej wagi.

Pogo jest to taniec, który zna na pewno większość z nas. Jednak wiele osób nie wie, że jest to taniec. Towarzyszy on koncertom rockowym, metalowym i heavymetalowym. Polega po prostu na odbijaniu się o siebie, podskakiwaniu i tak dalej. Z boku wygląda to bardzo drastycznie, czasami nawet takie jest. Jednak dla fanów ostrzejszej muzyki jest to normalne. Ludzie idący na koncerty są ubrani najczęściej w glany, czyli buty z metalowymi czubami, nie ma więc problemu z tym, ze ktoś ich podepcze. Najgorzej jednak jest upaść na ziemię. Pogo bywa bowiem bardzo agresywne. Ludzie, którzy tylko to widzą, a nie mają styczności bardzo często uważają tańczących pogo za dziwaków, a przecież są zwyczajni ludzie, należący jednak do trochę innej subkultury. Nie możemy ich szykanować, bo chcą tacy być. To chore i nieludzkie. Ludzie jednak z natury są leniwi, wolą ocenić kogoś na podstawie wniosków wysnutych z palca niż kogoś poznać. A przecież w każdej subkulturze można poznać naprawdę wartościowych ludzi.

Polonez jest to polski reprezentacyjny taniec. Geneza tańca ma swoje korzenie bardzo głęboko, był to pierwszy taniec pochodzenia ludowego, pieszy taniec. Początkowo tańczono go jedynie wśród ludu, w pierwszym znanym chmielowym pierwowzorze. Pochodzi z drugiej połowy szesnastego wieku i początku siedemnastego. Nieco później dopiero przyjął się na magnackich dworach. Zazwyczaj tańczono poloneza na rozpoczęcie balów, kontynuowane jest to do dzisiaj. Taniec ten podkreśla uroczysty charakter ceremoniałów. Polonez w różnych częściach Polski jest znany pod przeróżnymi nazwami. Są to: taniec polski, chodzony, pieszy, łażony, wolny, powolny, okrągły, starodawny, staroświecki, chmielowy, gęsi, wielki. Polonez jest tańcem w metrum trzy czwarte. Jest to bardzo uroczysty taniec, w którym ważna jest nie tylko gracja naszych ruchów ale też posuwiste ruchy oraz powtarzający się schemat rytmiczny, ósemkowy, z dwoma szesnastkami na pierwszej miary. Tempo, w jakim tańczony jest polonez jest wolne, raczej umiarkowane.

Popping jest to taniec. Pochodzi z małej miejscowości Fresno w stanie Kalifornii. Jest to mieszanka dwóch stylów tańca: funk i tańca ulicznego. Popping to nic innego jak bardzo szybkie spinanie i rozluźnianie mięśni. Samo poruszanie mięśniami nic nie da, ważne tu jest łączenie tego z najróżniejszymi pozami i ruchami. Osoba tańcząca pop ping to Popper. Taniec ten skoncentrowany jest na pojedynczych partiach ciała, tworzy tym warianty w rodzaju: pop arm (pop ręką), leg pops (pop nogami), chest pops (pop klatką piersiową), neck pops (pop szyją). Gdy połączymy niektóre z nich szarpnięcia są bardziej wyraziste. Styli tańca jakim jest popping jest wiele. Są to na przykład: animation, boogaloo, electric boogaloo, crazy legs, floating, Golding, sliding, miming, tunning, vibrating, ticking, strobing, scarecrow, roboting, hitting. Każdy styl oznacza co innego, wygląda inaczej I przede wszystkim inaczej się go wykonuje. Wiele z nich jest prostych, ale bywają tez takie, o których wykonaniu możemy tylko pomarzyć.

We współczesnym świecie jest już święto zakochanych, święto zmarłych, ale też dzień Dziecka i Dzień Edukacji Narodowej. Gdzie jednak jest miejsce na Dzień Tańca? Otóż znalazło się. Międzynarodowy dzień Tańca ustanowiono w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym drugim roku. Obchodzimy go dwudziestego dziewiątego kwietnia dzięki Komitetowi Tańca Międzynarodowego instytutu Teatralnego. Wybrano akurat ten dzień, ponieważ chciano uczcić pamięć wielkiego reformatora sztuki tańca a zarazem twórcy europejskiego teatru baletowego oraz francuskiego tancerza i choreografa JeanGeorges’a Noverre’a. Wbrew pozorom nie jest to data jego urodzin, a chrztu. Międzynarodowy dzień Tańca jest co roku obchodzony bardzo hucznie. Każdego roku inny artysta, który jest z tą sztuką powiązany przygotowuje przemówienie, które adresuje do tych, którzy tańczą, kochają taniec i chcą się go uczyć. W ostatnich latach jako promotorkę tego można było zobaczyć amerykańską tancerkę i specjalistkę w zakresie antropologii tańca Katherine Dunham.

Aerobikiem nazywamy zajęcia, na które chodzą panie w różnym wieku i różnych celach. Mogą to być cele czysto teoretyczne czyli czerpanie przyjemności z tańca, ale też bardziej pożyteczne takie jak traktowanie aerobiku jako sportu. Chodząc na aerobik bardzo łatwo zauważymy, że całość opiera się na tańcu. Powtarzamy układ, który wcześniej zaprezentuje nam nasza trenerka. Aerobik jest czymś naprawdę przyjemnym jeżeli podejdziemy do niego z pasją jak do tańca. Nie każdy lubi zajęcia ruchowe, ale jeżeli lubi to na pewno te będą dla niego odpowiednie. O ile do tańca można mieć dwie lewe nogi, to do aerobiku już nie. Jest to o wiele prostsze, kroki bardzo przypominają zwykłe ćwiczenia. Jedyne czego nam potrzeba to strój do ćwiczeń, dobre buty oraz chęci. Chęci są tu chyba podstawą, bo co za sens zapisywać się na zajęcia z przymusu? Ćwiczenia przestają wtedy być przyjemne, a to nie sprawi poprawienia samopoczucia, do czego powinna prowadzić taka forma spędzania czasu. Aerobik czy taniec? Wszystko zależy od naszej inwencji i chęci.

„Taniec z gwiazdami” to program emitowany niedawno przez naszą telewizję. Program zaczęto nagrywać kilka lat temu. Jego celem było wyłapanie z polskiego showbiznesu gwiazd, które potrafią nie tylko śpiewać czy grać ale też tańczyć. Nie ukrywamy tego, że program też w dużej mierze był nagrywany po prostu dla zysku, ale na tym polega show biznes. Udział w tym teleturnieju brała większość sław, spowodowane jest to chyba już przebytymi dwunastoma edycjami. Możemy go wciąż oglądać w stacji telewizyjnej TVN. Od początku programu nie zmieniło się jury tego programu. W skład jego wchodzą: Iwona Pavlović, Zbigniew Wodecki, Beata Tyszkiewicz oraz Piotr Galiński. Jury ma za zadanie wyłapać najlepszych tancerzy i doprowadzić ich do finału. Ale nie tylko ta czwórka decyduje o losach tancerzy, ogromny wpływ mają tutaj telewidzowie, którzy poprzez wysyłanie smsów głosują na poszczególne pary i pomagają im do tego finału się dostać. Tańce jakie zobaczymy w tym programie to np.: samba, chacha, rumba, walc angielski, swing.

Sala taneczna, na której odbywają się zajęcia z udziałem grup lub par powinna być wyposażona w lustra. Brzmi dziwnie, a jednak tak jest. Lustra odgrywają bardzo ważną rolę przy nauce tańca. Pozwalają człowiekowi patrzeć na siebie i obserwować ruchy swojej sylwetki, przez co łatwiej jest mu wyłapać błędy jakie popełnia poruszając się po parkiecie. Obserwując swoje odbicie lustrzane widzimy jaką pozę przyjmujemy, możemy też zobaczyć pozy innych, bardziej doświadczonych i tych, którzy nas tańca uczą. Wbrew pozorom, mały szczegół jakim są lustra odgrywają rolę prawie najważniejszych. Oczywiście można poradzić sobie bez luster, wszystko zależy od naszej samodyscypliny i tego jak instruktor zwraca uwagę na nasz taniec, ale nie ukrywamy że jest to trudniejsze. Koszty kursów tanecznych są różne, płacąc niższe stawki nie możemy się spodziewać bardzo dobrze wyposażonej sali, bo taka kosztuje dużo więcej niż myślimy. Czasami jednak w dużo słabszych warunkach możemy nauczyć się więcej. Dzieje się tak, ponieważ nasz instruktor nie musi pilnować dużej ilości grupy.

Szkoła tańca to miejsce, w którym uczymy się nie tylko tańca, ale przede wszystkim poznawania sztuki, oddawania siebie pasji życiowej i poświęceni a się ukochanemu zajęciu. Szkoła tańca jest miejscem, gdzie ludzie przychodzą z pasją i zaangażowaniem, jej zadaniem jest rozwijać to w każdy możliwy sposób, oraz umożliwić swoim uczniom dalsze poznawanie swojego zainteresowania. Wiele szkół tańca nastawionych jest tylko na grupy taneczne, ale są tez takie, które przyjmują zarówno tancerzy grupowych jak i tańczących w parach. Szkoły tańca szkolą swoich uczniów nie tylko po to, aby potrafili oni tańczyć, ale też po to aby mogli oni brać udział w różnych konkursach tanecznych. Jeżeli chodzi o niepełnosprawnych to ich nauka tańca wygląda troszkę inaczej, ale mogą też chodzić do normalnych szkół tańca na kursy. Taniec ludzi na wózkach inwalidzkich różni się od sprawnych ruchowo tym, że jest im ciężej poruszać się po parkiecie. W przypadku zawodów różnica nie jest tak duża jak nam się wydaje, jednak jakaś jest. Punkty są jednak przyznawane za to samo każdemu.