Milton Babbitt (ur. 1916) znany jest w muzyce współczesnej jako kompozytor posługujący się w twórczości matematyką. Bardzo wcześnie stosował technikę dodekafoniczną w swojej głównie kameralnej twórczości; następnie poprzez radykalny serializm (już w 1948 r. rozwinął własny system totalnej serializacji) przeszedł aż do muzyki elektronicznej, którą jako szef Columbia-Princeton Electronic Musie Center komponował w bardzo szerokim zakresie. Jest również autorem prac teoretycznych. Babbitt jest przez dość szerokie grono zwolenników uważany za najwybitniejszego kompozytora amerykańskiego swojego pokolenia.
Wśród kompozycji Babbitta ważne miejsce zajmują: 3 Compositions na fortepian, Composition na 4 instrumenty, Composition for Synthesizer na taśmę (1963), Philomel na sopran, sopran nagrany i „synthesized accompaniment of tape” (1964), Correspondences na orkiestrę smyczkową i „synthesized sounds” na taśmie i Kwartet smyczkowy. Jacob Druckman (ur. 1928) jest idealnym przeciwieństwem Babbitta; tworzy muzykę autentycznie związaną z możliwościami instrumentów, muzykę żywą i barwną. Do jego najlepszych dziel należą The Sound ofTime na sopran i orkiestrę (do tekstu N. Mailera, 1965), // Kwartet smyczkowy (1966) i cykl utworów Animus na instrumenty lub głos wokalny z taśmą.