Posted in 
John Cage(ur. 1912), uczeń Schónberga, Cowella i Varése’a, dał się poznaćjako autor dzieł na fortepian preparowany, twórca muzyki niezdeterminowanej oraz jako skrajny eksperymentator w dziedzinie psychologii odbioru. Ani jedno jego dzieło nie zyskało takiej sławy jak sama jego filozofia muzyczna. Od 1951 r. Cage zajmuje się techniką montaży dźwiękowych i szmerowych.
Utwory Cage’a powstają jako rezultaty impro wizacji formalnych i materiałowych. W nowszych dziełach kompozytor reprezentuje technikę materiałowo nieokreśloną, aleatoryczną, niekiedy opartą na manipulacjach przypadkowych (według Iczing, starej księgi chińskiej). John Cage jest nowatorem par excellence. Wiele jego dzieł ma znaczenie tylko jako przejaw jego indywidualnej estetyki, np. utwór fortepianowy zatytułowany 4’33” (1952), kompozycja trzyczęściowa, której się nie gra, czy — z nowszych — inny utwór tego typu: 0’00”, który może wykonywać ktokolwiek w dowolny sposób. Cage usiłuje uprawiać muzykę w całkowitej niezależności od osobistego smaku artystycznego, od znajomości literatury muzycznej czy tradycji artystycznej.
Nic tedy dziwnego, że często woli on wziąć za punkt wyjścia materiał skomponowany przypadkowo na drodze pozaindywidualnych operacji kompozycyjnych, przykładem: Musie oj Changes na fortepian (1951). Likwidując tradycyjne pojecie muzyki, Cage idzie może najdalej w swoich eksperymentach formalnych. Należą tu zarówno kompozycje instrumentalne (Koncert na fortepian i orkiestrę z r. 1958), jak i kompozycje teatralne (1 heatre Piece z 1960 r.), w których muzyczność przejawia się chyba najsilniej. Atrakcyjna siła muzyki Cage’a nie polega na uroku jego dzieł, lecz jego idei. Cage wyzwala w wykonawcach ukryte potencjały realizacyjne, które na drodze ścisłego zapisu i bezwzględnych dyspozycji formalnych nie byłyby w stanie dojść do głosu.
Oddziaływanie jego idei na muzykę europejską było — po roku 1960 — olbrzymie, Cage miał też wielki wpływ na kompozytorów, którzy z nim współpracowali (Brown, Wolff i Feldman).
Loading ...
