Elliott Carter (ur. 1908) studiował w Harvard University u W. Pistona oraz w Paryżu u Nadi Boulanger. Jako autor baletów i muzyki orkiestrowej stanowi w muzyce amerykańskiej pozycję może najsilniejszą, dzięki odrębności języka dźwiękowego, wypracowanego w ciągu dość długiego okresu indywidualnego rozwoju — od neokla sycyzmu aż do stylu oryginalnego, własnego, o interesującej, mocno stężonej ekspresji. W r. 1936 pisze balet osnuty na historii Indian Pocalwntas, w r. 1944 odbyło się prawykonanie jego Symfonii, złożonej z cyklu wariacji, hymnu i radosnego finału.
W kilku ostatnich jego utworach uwidocznia się wpływ nowszych technik dźwiękowych. Na uwagę zasługują cztery dzieła Cartera: Kwartet smyczkowy (1959% Koncert podwójny na klawesyn, fortepian i 2 orkiestry kameralne (1961), Koncert fortepianowy, poświęcony Igorowi Strawińskiemu (1966) i Koncert na orkiestrę (1969). Carter uważany jest za czołowego amerykańskiego kompozytora najstarszego pokolenia.