Arcangelo Corelli (1653—1713) był kapelmistrzem opery, nadwornym muzykiem szwedzkiej królowej Krystyny (mieszkającej w Rzymie), wreszcie muzykiem kardynała Ottoboniego. Kompozycje swoje pisał w cyklach po 12 utworów: dwa cykle sonat kościelnych, dwa cykle sonat skrzypcowych (wśród nich jest słynna La follia, 1700) oraz cykl concerti grossi (1712), w których kompozytor przeciwstawia mały zespół kameralny dużemu zespołowi pełnej orkiestry.
W jego muzyce widać przenikanie dwu tendencji: sonaty kościelnej (części: wolna, szybka, wolna, szybka) z jej fugowanymi, żywymi partiami i sonaty kameralnej (części: szybka, powolna, szybka). Zarówno muzyka, jak i działalność pedagogiczna Corellego wywarły ogromny wpływ na rozwój gry skrzypcowej w Europie. Corelli był twórcą nowej techniki skrzypcowej, metodycznie uporządkowanej, szczególnie w zakresie rozmaitych sposobów smyczkowania, gry podwójnymi dźwiękami i akordami. Do jego uczniów należeli m. in. Geminiani, Locatelli i Yeracini.