Czas ragtime’u; Joplin

Ragtime — to typowo amerykańska muzyka taneczna. Jej rozwój przypada na prze­łom XIX i XX wieku, szczególną popularność zdobyła sobie około r. 1910. Styl ragtime’owy pojawił się w muzyce zespołowej i wokalnej, ale swój najpełniejszy wyraz znalazł w muzyce fortepianowej. Podstawą ragtime’u są proste figury w lewej ręce, w stosunku do nich frazy prawej ręki układają się swobodnie (przy udziale synkop), tworząc na nieskomplikowanych melodiach i harmoniach rodzaj polimetrii. Znako­mitym pianistą ragtime’owym był Scott Joplin (1868—1917), który uczył w wielu miastach amerykańskich, by wreszcie osiąść w Nowym Jorku, gdzie próbował też swoich sił w dziedzinie opery ( 1 reemonisha, 1911).

 

Zmarł w zakładzie dla obłąkanych w Nowym Jorku. Joplin oraz James Scott i Jelly Roll Morton byli czarnymi muzyka­mi, ale w dziedzinie ragtime’u wybili się również biali pianiści (najsłynniejszy z nich: Joseph Lamb). Muzycy ragtime’u mieli wyszkolenie muzyczne i w przeciwieństwie do improwizujących jazzmenów swego czasu dokładnie zapisywali swoje utwory. Około r. 1900 pojawiły się zespoły ragtime’owe. Ragtime wpłynął też na kompozyto­rów muzyki współczesnej (Strawiński: Ragtime na 11 instrumentów, 1911, i Piano Rag-Musie, 1920).

[Głosów:0    Średnia:0/5]

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.
You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.