Posted in 
Ragtime — to typowo amerykańska muzyka taneczna. Jej rozwój przypada na przełom XIX i XX wieku, szczególną popularność zdobyła sobie około r. 1910. Styl ragtime’owy pojawił się w muzyce zespołowej i wokalnej, ale swój najpełniejszy wyraz znalazł w muzyce fortepianowej. Podstawą ragtime’u są proste figury w lewej ręce, w stosunku do nich frazy prawej ręki układają się swobodnie (przy udziale synkop), tworząc na nieskomplikowanych melodiach i harmoniach rodzaj polimetrii. Znakomitym pianistą ragtime’owym był Scott Joplin (1868—1917), który uczył w wielu miastach amerykańskich, by wreszcie osiąść w Nowym Jorku, gdzie próbował też swoich sił w dziedzinie opery ( 1 reemonisha, 1911).
Zmarł w zakładzie dla obłąkanych w Nowym Jorku. Joplin oraz James Scott i Jelly Roll Morton byli czarnymi muzykami, ale w dziedzinie ragtime’u wybili się również biali pianiści (najsłynniejszy z nich: Joseph Lamb). Muzycy ragtime’u mieli wyszkolenie muzyczne i w przeciwieństwie do improwizujących jazzmenów swego czasu dokładnie zapisywali swoje utwory. Około r. 1900 pojawiły się zespoły ragtime’owe. Ragtime wpłynął też na kompozytorów muzyki współczesnej (Strawiński: Ragtime na 11 instrumentów, 1911, i Piano Rag-Musie, 1920).
Loading ...
