Francuska opera komiczna miała nieco inny charakter niż włoska, wywodziła się bowiem z przedmieść (stąd nazwa vaudeville — od franc, voix de ville — głosy miasta) i miała —jak i angielska ballad opera — wyraźną tendencję satyryczną i krytyczną. Za jej twórcę uważa się pisarza, autora sztuk, Charles’a Simona Favarta. który włoskiej lekkiej operze nadał lokalny charakter. Francuska opera komiczna podejmowała tematy aktualne, czerpała je z konfliktów typowo mieszczańskich, była bliska realistycznej opisowości i nie pozbawiona rysów moralizatorskich. Akcja oper komicznych przebiegała w dialogach i osobnych „numerach”, które sięgały od zwykłych prostych pieśni aż po arie da capo: wiele miejsca zajmowały w niej ansamble, pokaźne rozmiary osiągały też finały.
Około r. 1750 opéra comique opanowała repertuar sceniczny, zwłaszcza kiedy idee Rousseau były już powszechnie znane i zaakceptowane. Autorami oper komicznych byli we Francji Duni, Philidor i Monsigny, a także we wcześniejszych swoich scenicznych poczynaniach.