Alberto Ginastera (ur. 1916) wyszedł jak większość muzyków południowoamerykańskich od stylizacji folkloru, aby następnie przejąć technikę dwunastotonową (Koncert fortepianowy, 1961). Komponował początkowo w uwspółcześnionym stylu narodowym (Panambi, I Symfonia), adaptując sugestie ludowe dla celów neoklasycznych na ogół konwencji formalnych. Tworzył w bardzo różnych dziedzinach muzyki, konsekwentnie odświeżając swój język dźwiękowy. Napisał m. in. II Kwartet smyczkowy (dodekafoniczny), Koncert na harfę i orkiestrę, utwór Cantata para América mágica na sopran, 2 fortepiany i perkusję (do tekstów prekolumbijskich, 1960) oraz opery Don Rodrigo i Bomarzo, a także balety (Panambi, Estancia, Variaciones concertantes) oraz kompozycję religijną Turbae ad Passionem Gregorianam na 3 śpiewaków, chór chłopięcy i orkiestrę (1974).
Rozwój technik przebiega w twórczości Ginastery równolegle do rozwoju muzyki amerykańskiej i europejskiej, zyskując kompozytorowi dużą popularność.