Posted in 
Najdłuższa epoka w dziejach muzyki nowszej, epoka wspólnych tendencji, a potem wielkiej syntezy, która w Bachu znalazła swego najznakomitszego przedstawiciela. Muzyczno-dźwiękową podstawą tej epoki stała się monodia z towarzyszeniem tzw. basso continuo; muzyka uproszczona jest tu do modelu harmonicznego, który mógł stanowić podstawę wielu nowych rodzajów muzyki z operą na czele. Wytworzyło się nowe poczucie tonalne (tzw. system dur-moll), które umożliwiało tworzenie muzyki bez oglądania się na jej dotychczasowe kanony linearnej zgodności. Tę swobodę w tworzeniu wyczuwa się w wielu formach, nie tylko w operze, ale i w kantatach czy oratoriach.
Wybitni twórcy baroku nie zapominali jednak o wadze myślenia polifonicznego; ich zasługą jest przeniesienie koncepcji kontrapunktycznych z muzyki wokalnej do muzyki instrumentalnej, która w tej epoce zaczęła się rozwijać na prawach nowych i samodzielnych. Ostatnim słowem baroku stał się wirtuozowski styl „galani”, styl nowego odczuwania muzyki, prowadzący już bezpośrednio do klasycyzmu.
Loading ...
