Muzyka baroku

Najdłuższa epoka w dziejach muzyki nowszej, epoka wspólnych tenden­cji, a potem wielkiej syntezy, która w Bachu znalazła swego najznako­mitszego przedstawiciela. Muzyczno-dźwiękową podstawą tej epoki sta­ła się monodia z towarzyszeniem tzw. basso continuo; muzyka upro­szczona jest tu do modelu harmonicznego, który mógł stanowić podstawę wielu nowych rodzajów muzyki z operą na czele. Wytworzyło się nowe poczucie tonalne (tzw. system dur-moll), które umożliwiało tworzenie mu­zyki bez oglądania się na jej dotychczasowe kanony linearnej zgodności. Tę swobodę w tworzeniu wyczuwa się w wielu formach, nie tylko w operze, ale i w kantatach czy oratoriach.

 

Wybitni twórcy baroku nie zapominali jednak o wadze myślenia polifonicznego; ich zasługą jest przeniesie­nie koncepcji kontrapunktycznych z muzyki wokalnej do muzyki instru­mentalnej, która w tej epoce zaczęła się rozwijać na prawach nowych i samodzielnych. Ostatnim słowem baroku stał się wirtuozowski styl „galani”, styl nowego odczuwania muzyki, prowadzący już bezpośrednio do klasycyzmu.

[Głosów:0    Średnia:0/5]

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.
You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.