Posted in 
Opera rozwinęła się z czasem do wielkiego widowiska teatralno-muzycznego. We Włoszech ustalił się podział na dwa jej typy: opera seria i opera buffa. Rozwój opery w tym czasie miał swoje źródła w tradycjach neapolitariskich. Jej pierwszym mistrzem był Alessandro Scarlatti. W szkole neapolitariskiej wykształciły się: typ uwertury zwanej włoską oraz arii w formie częściowo powtórzonej (tzw. aria da capo), tu też rozwinęła się niesłychanie wirtuozeria wokalna. Z czasem pojawiła się w ramach opery seria cavatina (forma krótkiej pieśni). W ensemblach nie wychodzono wszakże poza duety.
O treści oper zadecydowały upodobania klasycystyczne takich poetów jak Apostolo Zeno czy Pietro Metastasio. Przeważała tematyka heroiczna, bohater wychodził z perypetii zawsze zwycięsko mimo licznych przeszkód i intryg. W operze wiele zależało od śpiewaków, właściwie ich powodzenie decydowało o powodzeniu dzieła. Kompozycje sceniczne pisano dla określonych śpiewaków czy śpiewaczek, a nadto dla określonych scen operowych, których w tym czasie namnożyło się sporo. Mistrzami neapolitańskiej opery byli: F. Provenzale, jego uczeń Alessandro Scarlatti, A. Stradella, L. Vinci, L. Leo, N. Porpora i G. B. Pergolesi. Do tej linii rozwoju opery należy też twórczość Haendla. Z czasem pojawiają się w operze neapolitańskiej refleksy opery wykształconej we Francji czy Niemczech, opera staje się coraz bogatsza i żywsza, szczególnie w zakresie muzycznym. Rozbudowanie scen akompaniowanych, chóru i tańca nadało późniejszej operze neapolitańskiej pełniejsze rysy (J. A. Hassę, N. Jommelli, T. Traetta, F. Majo oraz Ch. W. Gluck w okresie tworzenia oper włoskich).
Dalsze losy opery neapolitańskiej leżały w rękach kompozytorów traktujących muzykę bardziej retorycznie i w stylu galani (J. Ch. Bach. G. Sarti. N. Piccini i P. Guglielmi). Opera buffa — kultywowana zrazu w Rzymie i Wenecji — w Neapolu przeszła w nowe stadium. Treść i tekst oper buffa wiązały się często z życiem ludu (stąd tyle w librettach dialektu neapolitańskiego), dominują typy bohaterów znane z commedia dell’arte (Pulcinella, Arlecchino itd.). muzyka ma bliski związek z południowo-włoskim tańcem i ludową śpiewnością.
Loading ...
