Opera neapolitańska

Opera rozwinęła się z czasem do wielkiego widowiska teatralno-muzycznego. We Włoszech ustalił się podział na dwa jej typy: opera seria i opera buffa. Rozwój opery w tym czasie miał swoje źródła w tradycjach neapolitariskich. Jej pierwszym mistrzem był Alessandro Scarlatti. W szkole neapolitariskiej wykształciły się: typ uwertury zwanej włoską oraz arii w formie częściowo powtórzonej (tzw. aria da capo), tu też rozwinęła się niesłychanie wirtuozeria wokalna. Z czasem pojawiła się w ramach opery seria cavatina (forma krótkiej pieśni). W ensemblach nie wychodzono wszakże poza duety.

 

O treści oper zadecydowały upodobania klasycystyczne takich poetów jak Apostolo Zeno czy Pietro Metastasio. Przeważała tematyka heroiczna, bohater wy­chodził z perypetii zawsze zwycięsko mimo licznych przeszkód i intryg. W operze wiele zależało od śpiewaków, właściwie ich powodzenie decydowało o powodzeniu dzieła. Kompozycje sceniczne pisano dla określonych śpiewaków czy śpiewaczek, a nadto dla określonych scen operowych, których w tym czasie namnożyło się sporo. Mistrzami neapolitańskiej opery byli: F. Provenzale, jego uczeń Alessandro Scarlatti, A. Stradel­la, L. Vinci, L. Leo, N. Porpora i G. B. Pergolesi. Do tej linii rozwoju opery należy też twórczość Haendla. Z czasem pojawiają się w operze neapolitańskiej refleksy opery wykształconej we Francji czy Niemczech, opera staje się coraz bogatsza i żywsza, szczególnie w zakresie muzycznym. Rozbudowanie scen akompaniowanych, chóru i tańca nadało późniejszej operze neapolitańskiej pełniejsze rysy (J. A. Hassę, N. Jommelli, T. Traetta, F. Majo oraz Ch. W. Gluck w okresie tworzenia oper włoskich).

 

Dalsze losy opery neapolitańskiej leżały w rękach kompozytorów traktujących muzy­kę bardziej retorycznie i w stylu galani (J. Ch. Bach. G. Sarti. N. Piccini i P. Gu­glielmi). Opera buffa — kultywowana zrazu w Rzymie i Wenecji — w Neapolu przeszła w nowe stadium. Treść i tekst oper buffa wiązały się często z życiem ludu (stąd tyle w librettach dialektu neapolitańskiego), dominują typy bohaterów znane z com­media dell’arte (Pulcinella, Arlecchino itd.). muzyka ma bliski związek z południowo-włoskim tańcem i ludową śpiewnością.

[Głosów:0    Średnia:0/5]

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.
You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.