Instruktorem tańca może zostać każdy, kto wcześniej ukończył kursy tańca, szkołę taneczną lub ma inne zawodowe doświadczenie z tym co chce robić. Najważniejsze jest to, aby instruktor potrafił tańczyć. Nie można sobie wyobrazić kogoś uczącego innych ludzi tańczyć, kiedy sam tego nie potrafi. Każdy instruktor tańca powinien też mieć wenę do nauki innych. Co z tego, że sam posiada jakąś wiedzę jak nie potrafi jej przekazać innym? Taka wiedza jest bezwartościowa. Ważną cecha każdego instruktora jest umiejętność pracy w grupie i nieprzeciętna kultura osobista. Taniec to nie tylko sport, to również wychowanie i musimy o tym pamiętać. Z naszego instruktora bierzemy przykład, dlatego musimy pilnować tego, aby był on godny dawania nam tego przykładu. Po co komu taki instruktor, który nie potrafi przekazać nam całych swoich nauk? Każdy instruktor tańca powinien wiedzieć jak zadbać o swoich tancerzy oraz jak zachęcić ich do dalszego uczęszczania na zajęcia oraz zaciekawić nowych uczestników do zapisania się na kurs.

Taniec weselny to dla wielu z nas nie lada wyzwanie. Chcemy aby dzień naszego ślubu był naprawdę wyjątkowy i taki, aby każdy zapamiętał go do końca życia. Jak jednak to zrobić? Coraz częściej wykorzystywanym pomysłem na weselach jest pierwszy taniec państwa młodych. Wybierają oni choreografię do swojego tańca, uczą się go, aby na własnym weselu zaprezentować go gościom miło ich zaskakując. Młodzi dostają prezenty i kwiaty a goście ten taniec. Najczęściej pozostaje on niespodzianką, aż do samego wykonania. Wszystko zaaranżowane jest tak aby żaden z gości nie zorientował się co jest grane. Czasami w takich tańcach uczestniczą też rodzice państwa młodych czy też drużbowie, wszystko zależy od inwencji twórczej organizatorów. Organizując wesele możemy sobie pozwolić na najróżniejsze zabawy taneczne, nie ma sensu się ograniczać, mamy przecież to zapamiętać jak najlepiej. Organizatorami takich pokazów tanecznych są najczęściej choreografowie lub po prostu osoby, które choć odrobinkę się na tym znają.

Swojego pierwszego tańca na pewno nikt z nas nie pamięta. Taniec, jaki wykonują dzieci czasami trudno nazwać tańcem, a jednak się to robi. Wygibasy najmniejszych członków rodziny cieszą oko i tańcem zwane są potocznie. Jest to tak szerokie pojęcie, że nie ma się do czego przyczepić. Z biegiem czasu i upływem lat nasz taniec zmienia się. Na początku są to tylko różne dziwne kroki, potem jednak, z czasem dyskotekowy krok dostawny zamienia się w piękną chachę czy jive`a. Ważne tu jest, aby nasze małe jeszcze dziecko przygotować do tego. Najlepiej zapisać je do szkoły tanecznej, gdzie już od pierwszego tańca pozna tajniki tego magicznego czynu. Musimy zadbać o to, żeby swój pierwszy taniec zapamiętać. Ale nie koniecznie pierwszy w życiu. Bardzo ważnym osiągnięciem jest pierwsze zatańczenie całego układu pokazanego nam przez profesjonalistę czy tez wystąpienie w jakiejś tanecznej olimpiadzie. Taki taniec możemy nie tylko udokumentować filmem, ale też pochwalić się nim przed znajomymi i rodziną.

Bardzo często widzimy na parkietach ludzi, którzy stoją, tupią, machają rekami, nogami, głową, obracają się, wykonują różne dziwne postawy nic nie przypominające i jeszcze udają, ze się świetnie bawią. Chyba czegoś nie rozumieją. Otóż nie można udawać że się tańczy. Albo się wie jak to się robi, albo nie. Improwizacja jest wskazana, owszem, ale nie w momencie kiedy nie umiemy nawet dobrze zakręcić biodrami. Wbrew pozorom nie jest to łatwe do wykonania, ale to nie znaczy że jest niewykonalne. Drugą ważną rzeczą jest to, kto prowadzi w tańcu. Zazwyczaj powinno być tak, że mężczyzna prowadzi, jednak kiedy ten sobie nie radzi i nie potrafi tego robić kobietom nie pozostaje nic innego jak przejąć prowadzenie. Bardzo ciężko oduczyć się nawyku prowadzenia w tańcu. Partnerki, które nauczą się prowadzić mogą później mieć problem z partnerami, którzy sobie na to nie pozwalają. Dlatego też ucząc się tańca trzeba zwracać szczególną uwagę na to, z kim tańczymy i czy aby na pewno nasz partner spełnia wymagania.

Tańczyć każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej. Ale czy na pewno? Tak. Otóż okazało się, że wrodzony talent do tańca nie przejawia się w odtańczeniu kankana robiąc pierwszy krok w dzieciństwie tylko w czymś zupełnie innym. Taniec trzeba mieć we krwi. Trzeba go czuć i rozumieć. Jeżeli wiemy co tańczymy możemy oddać całą refleksję tańca widzowi, podzielić się z nim tym przeżyciem. Talent do tańca polega na tym, że ten taniec czujemy, mamy dryg do jego wykonywania i przede wszystkim mamy rytm. Osoby, które rytmu nie posiadają mają z tym problem i to wcale nie mały. Dlaczego tak się dzieje? Jeżeli nie potrafimy tańczyć w metrum, w jakim jest taniec szybko się zniechęcimy, bo przecież chcemy to robić tak jak powinno być. Bardzo często mylimy nogi przez co nasz taniec się wydłuża, a my nie jesteśmy zadowoleni. Mylenie kroków w tańcu to chyba jedna z najgorszych rzeczy jakie możemy wykonywać źle, zaraz po wyczuwaniu rytmu i deptani partnera. Aby nie popełniać tych najcięższych błędów taniec należy regularnie ćwiczyć.

Bardzo wiele osób obecnie się odchudza. Jest zima, co utrudnia wykonywanie niektórych sportów, takich jak bieganie czy gra w gry na świeżym powietrzu. Do ćwiczeń w salach czasami nie można się dostać, ponieważ kolejki są tak duże. Co zatem zrobić, aby nasza kondycja uzyskana podczas lata nie ulotnił się zamieniając się w zwałki tłuszczu? Dobrym rozwiązaniem będzie taniec. Spotkania grup tanecznych odbywają się mniej więcej dwa lub trzy razy w tygodniu. Kategorii wiekowych nie ma, na co więc czekać? Taniec bardzo dobrze wpływa na naszą kondycję ale też figurę. Niektóre kobiety mają bzika na punkcie odchudzania, nie myślą jednak o tym jak sobie umilić czas ćwiczeń tylko chodzą na siłownię, najczęściej same, gdzie jest po prostu nudno. Aerobik też jest rodzajem tańca, bo wykonujemy na zajęciach jakiś układ. Koszty kursu tańca zgrają się mniej więcej z kosztami karnetów na siłownię. Do nas jednak należy decyzja na co chcemy pieniądze przeznaczyć i jak nasze dzienne zapotrzebowanie na ruch zaspokoimy.

Nie każdy jest stworzony do tańca. Nie możemy przecież zmusić kogoś, żeby nagle zaczął tańczyć czy taż poszedł na jakiś kurs. Taniec musi wypływać z naszej duszy, a kroki jakie stawiamy powinny być symbolami naszych przeżyć. To, jak się zachowujemy na parkiecie w dużej mierze zależy od naszego charakteru, ale też pewności siebie i drygu do tańca. Nie sztuka jest wyjść na parkiet, sztuka jest zejść z niego z uśmiechem. Taniec to same pozytywne emocje, możliwość wydobycia z siebie tego co złe i przekazania tego w dobrej postaci innym oczyszcza naszą duszę. Niestety jednak zdarzają się tacy, którym taniec po prostu nie wychodzi. O kim mowa? Otóż o ludziach, którzy mają do tańca obie lewe nogi, lub są po prostu kołkami. Taniec to ruch całego ciała, głównie bioder i nóg, ale nie tylko. Wcale nie tak łatwo poruszać biodrami w rytm i do tego kręcić na przykład ósemki. Wiele osób ma problem na przykład z synchronizowaniem nóg, bioder i rąk. Wszystkiego jednak można się nauczyć ćwicząc często i oczywiście przykładając się do tego.

Stepowanie jest to krok tańca polegający na wystukiwaniu rytmu butami, które są podkute metalowymi blaszkami. Brzmi niewiarygodnie? Oprócz ruchu jaki tancerz wykonuje stopami rusza on całym ciałem, w zależności od stylu stepowania albo efektu, jaki chce przez to uzyskać. Główną różnicą między stepem amerykańskim i irlandzkim jest taka, że w irlandzkim tancerze trzymają ręce splecione ze sobą utrzymując korpus wyprostowany, a w amerykańskim ręce biorą udział w tańcu wraz z całym plastycznym korpusem. Step został spopularyzowany w latach trzydziestych dwudziestego wieku. Obecnie możemy zobaczyć go w musicalach. Jednym z najbardziej znanych utworów na całym świecie, do którego można stepować jest Deszczowa piosenka” („Singing in the rai”). W krajach, które posługują się językiem angielskim stepowanie znajdziemy pod nazwą tap Dance, w Polsce po prostu stepowanie. Jednym z najbardziej znanych tancerzy stepowania był Andrzej Rosiewicz. Jednym z najbardziej znanych stepujących tancerzy na świecie stał się Fred Astaire.

Taniec śmierci, czyli danse macabre. W kulturach pogańskich taniec kojarzył się głównie z uroczystościami pogrzebowymi, ale też kultem płodności i odrodzenia. W średniowieczu był tępiony przez kościół. Tańce śmierci w tym czasie najbardziej rozpowszechniły się w Hiszpanii i Szkocji. Taniec śmierci był jedną z najpopularniejszych alegorii w sztuce plastycznej literaturze średniowiecza. Przedstawienia obrazowały nam marność śmierci, trupy w stanie rozkładu toczone przez robactwo, żaby czy nawet węże porywające do tańca przedstawicieli wszystkich warstw społecznych. Na początku śmierć była ukazywana w dużym kontraście od człowieka, potem jednak zaprzepaszczono tą różnicę. W epoce baroku taniec śmierci odzyskuje popularność ze średniowiecza. W [Polsce w sztuce powstaje kilka dzieł z tym związanych: obraz, taniec śmierci znajdujący się w kościele Bernardynów w Krakowie, stiuki z Kaplicy Pana Jezusa w Tarłowie, Klasztor w Kalwarii Pacławskiej koło Przemyśla, wszystkie pochodzą z siedemnastego wieku.

Rock and roll jest tańcem, który zawiera w sobie podstawową formę leżącą u fundamentów każdego stylu rockowego. Lata pięćdziesiąte dla tego tańca okazały się być czasami trudnymi, ponieważ nie był on dobrze przyjęty przez rodziców nastolatków, którzy to tańczyli. Lata sześćdziesiąte spowodowały, ze zaczęto łączyć słowa „Sex, drugs and rock and roll”. Działo się tak, ponieważ gwiazdy tej muzyki pokazywały bardzo negatywna stronę życia. Bardzo podobny do tego tańca jest jive. Jest równie szybkim i dynamicznym tańcem, w którym wykonywane kroki wbijają ciężar ciała w parkiet. Wiadomo, czym bardziej urozmaicona figura tym bardziej rozmaite mogą być interpretacje rytmiczne. Charakterystyczne dla jive’a są szybkie kopnięcia i elastyczne akcje po d koniec fazy rytmicznej. Działanie te miało na celu uzyskać większe przyspieszenie i większą dynamikę kolejnej frazy. Jive jest tańczony na turniejach. Jive posiada najbardziej charakterystyczne kroki i figury, są to: American Spin, Fall Away Rock oraz Chasse Kontynuowane.