Pasodoble jest tańcem hiszpańskim w metrum cztery czwarte. Tematyka całego układu przypomina walkę na arenie z bykami. Fachowo nazywa się to walką torreadorów z bykami corridą. W tańcu partnerskim rolę byka otrzymuje kobieta, a rolę torreadora mężczyzna. Sam taniec możemy podzielić na trzy części. Pierwsza z nich to wejście na arenę, druga walka z bykiem i zabicie go oraz trzecia czyli parada po zakończeniu walki. Muzyka, jakiej potrzebujemy do paso doble powinna mieć charakter marszowy, wyzwalający narastające napięcie. Dzieje się tak po to, aby można było w ostatnim uderzeniu wzbudzić entuzjazm. Typowym tempem tego tańca jest sześćdziesiąt taktów w ciągu minuty. Najwięcej od tancerzy wymaga zakończenie tego tańca. Musi być nie tylko efektowne, ale też widowiskowe i pełne wyrazu. Pasodoble jest tańcem trudnym, ponieważ tancerze nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w choreografii. Każda część tego tańca w muzyce jest akcentowana uderzeniem, na które tancerze przyjmują odpowiednią pozę.

Rumba jest latynoamerykańskim tańcem towarzyskim pochodzącym prosto z Kuby. Inaczej nazywana jest tańcem miłości i namiętności. Zalicza się ją do dziesięciu tańców towarzyskich. Rozliczana jest na „raz, dwa, trzy, cztery”. Podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich można tańczyć w pozycji otwartej ale tez zamkniętej. Chodzimy w rumbie tylko i wyłącznie na nogach wyprostowanych w kolanach! Gra aktorska w tym tańcu polega na tym, iż partnerka kusi i wymyka się partnerowi , który to z kolei prezentuje ją i pozornie podejmuje jej grę, ale tak naprawdę on prowadzi. Rumba jest tańcem, który wymaga dobrej koordynacji ruchów i znakomitej kondycji fizycznej. W tym trudnym tańcu decyduje jednak nie tylko technika, ale też zaangażowanie w taniec i zmysłowość, których nauczyć się nie da. W tym tańcu bohaterką zawsze byłą kobieta i tak pozostanie. Każda tancerka swoim strojem musi podkreślać swoją odwagę i zmysłowość, bo taka właśnie jest rumba i to ma prezentować. Rumba kubańska jest zupełnie inna niż towarzyska.

Samba jest tańcem brazylijskim. Jako taniec towarzyski wchodzi w skład pięciu tańców latynoamerykańskich obok rumby, chachy, poso doble i jive’a. Samba jest tańczona najczęściej w tempie pięćdziesięciu czterech do pięćdziesięciu sześciu taktów na minutę. Nałożone są w niej na siebie dwa rytmy, synkopowany, czyli ósemka z kropką, szesnastka i ćwierćnuta, rozliczany jako „razedwa” oraz rytm złożony z czterech ósemek, rozliczany jako „razdwai”. W sambie, podobnie jak w wielu innych tańcach latynoamerykańskich figury podstawowe możemy tańczyć zarówno w trzymaniu zamkniętym jak i otwartym. Figury podstawowe tego tańca ją jednak tańczone bardzo rzadko, częściej wykonywane są ruchy bardziej progresywne, czyli takie, gdzie para bardzo szybko przemieszcza się po całym parkiecie. Samba zwana jest tańcem kochanków, ponieważ jest tam wiele ruchów intymnych, które wyrażają nasze uczucia. Ruch w tym tańcu polega na obieganiu partnera dookoła i staraniu się go przechytrzyć i wyprzedzić w drodze do mety.

Quickstep jest jednym z tańców towarzyskich należących do grupy tańców standardowych. Po raz pierwszy quickstep zaprezentowano w Europie, konkretniej w Anglii w pierwszej połowie ubiegłego stulecia. Quickstep jest tańcem bardzo podobnym do fokstrota, oba są tańczone w metrum cztery czwarte. Jak każdy taniec amerykański tak i quickstep jest tańczony w trzymaniu zamkniętym. Fokstrot w porównaniu do quickstepu posiada szybsze tempo oraz jest w nim bardziej widoczna akcja swingowa. Akcja swingowa są to wszelkie przyspieszenia i zwolnienia ruchu. Najbardziej charakterystyczną cechą tego tańca są podskoki. Sprawiają one wrażenie, jakby para tańcząca poruszała się nie po parkiecie, a nad nim. Kolejnym charakterystycznym elementem są kicki, czyli wykopy nogami w powietrze. W zasadzie w rzeczywistości jest tak, że nie wykonuje się podskoków, to tempo w jakim tańczymy stwarza złudzenie skoku. Quickstep bardzo często tańczony jest na turniejach jako czwarty taniec standardowy, po walcu wiedeńskim w klasach tanecznych E oraz D. W wyższych klasach tańczy się go jako piąty taniec standardowy.

Fokstrot jest amerykańskim tańcem towarzyskim. Do Europy dotarł późno, bo około roku tysiąc dziewięćset osiemnastego. Tańczony jest w metrum parzystym w szybkim tempie. Taniec en jest uważany za najtrudniejszy do wykonania, często nazywany „Najtrudniejszym spacerem świata”. Na początku swojej historii fokstrot dawał tancerzom odprężenie i nie nastręczał trudności. Działo się tak, ponieważ tancerze poruszali się w praktycznie dowolny sposób. Pierwsze zasady fokstrota ustalono w tysiąc dziewięćset czternastym roku. Wprowadzono wtedy podział na kroki wolne i szybkie tańczone w linii prostej lub w obrotach w prawo. Nie pozostano jednak na tym, rozwinięto ten taniec jeszcze bardziej i dodano kroki boczne oraz określono rytm tych kroków: wolno, wolno, szybko, szybko. Postawa taneczna w tym tańcu nie różni się niczym od podstawy każdego tańca. Podobnie do innych tańców stylu amerykańskiego fokstrota tańczymy w trzymaniu zamkniętym. Fokstrot ma wiele figur wspólnych z walcem angielskim i quickstepem.

Walc wiedeński jest odmianą tańca towarzyskiego, jest szybsza odmianą walca. Tempo w jakim tańczymy wynosi sześćdziesiąt taktów na minutę, co daje około stu osiemdziesięciu uderzeń na minutę, przy metrum trzy czwarte. Najbardziej charakterystyczną cechą walca wiedeńskiego jest ogromna ilość obrotów, szybkich, wirowych obrotów. Po raz pierwszy walca wiedeńskiego wykonano w tysiąc osiemset piętnastym roku podczas kongresu wiedeńskiego. Po wykonaniu tego ceremoniału na kongresie reakcje były różne. Wszystkie damy opuściły salę balową uważając, ze obejmowanie się w tańcu za niemoralne. Inni twierdzili, ze jest za duża ilość obrotów i to spowoduje różnego rodzaju choroby. Mimo tych zastrzeżeń aż do połowy dziewiętnastego wieku tańczono go na każdym balu na dworach prawie całej Europy. Walc wiedeński jest tańczony na turniejach tańca towarzyskiego na całym świecie, jest też uważany za najbardziej elegancki taniec turniejowy. Współcześnie tańczy się go w metrum trzy czwarte do muzyki instrumentalnej.

Tango jest tańcem towarzyskim pochodzącym z Buenos Aires w Argentynie i Montevideo w Urugwaju. Współcześnie istnieje wiele odmian zwyczajnego tanga, przykładem jest tango argentyńskie, amerykańskie, fińskie i międzynarodowe. Ten nieprzeciętny taniec wywodzi się z tradycji hiszpańskich habanery i flamenco. Pierwsze formy tanga tańczono tylko w podrzędnych lokalach i domach publicznych. Potem, gdy popularność tego niebywałego tańca wzrosła tango rozpowszechniło się. Tango od początku było dręczona głosami protestu. Wynikało to z niezwykłego zabarwienia erotycznego tego tańca i jego pochodzenia. W jednym z wydań gazety „The Times” zostało nawet ogłoszone tańcem nieprzyzwoitym w najwyższym stopniu, co doprowadziło do zakazu tańca tanga. Nikt się jednak tym nie przejął i po pewnym czasie zakaz przestał być ważny. Tango jest częścią niematerialnego światowego dziedzictwa kulturalnego ludzkości. Przeszło przez tak ciężką próbę nie tylko czasu, ale i zakazów i nakazów a nadal istnieje i cieszy oko.

Taniec integracyjny jest to specyficzny rodzaj tańca, który wykonuje się, gdy jedna z osób jest na wózku inwalidzkim. W turniejach między pełnosprawnymi i niepełnosprawnymi nie ma praktycznie różnicy. Turnieje tańca integracyjnego rozgrywają się w najróżniejszych stylach tanecznych, z tym, że zawodnicy podzieleni są na dwie klasy. Klasa pierwsza obejmuje osoby na wózkach, które mają ograniczoną sprawność ruchową górnej części ciała a klasa druga to osoby, które ograniczonej sprawności ruchowej górnej części ciała nie mają. Tańczących dzielimy również jeszcze ze względu na partnera. Wtedy jest zespół combi, kiedy jedna osoba jest na wózku i duo, kiedy obydwie osoby tańczą na wózkach. Kolejnym podziałem jaki zaprezentujemy to podział ze względu na zaawansowanie. Klasa promotion to pary początkujące a top zaawansowane. Jeżeli chodzi o tańce standardowe to można tańczyć walca, tango, walca wiedeńskiego, fokstrot oraz quickstep. Tańce latynoamerykańskie jakie możemy wykonywać to samba, chacha, rumba, paso doble oraz jive.

Jazz jest to taniec zapoczątkowany na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Nawiązuje do różnych gatunków tańca takich jak taniec współczesny, modern dance i przede wszystkim balet. Początki tego tańca były bardzo trudne, nie przyjęto go ze zbyt wielkim zaangażowaniem na początku dziewiętnastego wieku. W tym czasie na deskach dominował balet i ciężko było się przez niego przebić. Jednak taniec ten doczekał się swojego przełomu pod koniec pierwszej połowy dwudziestego wieku. Stało się tak, ponieważ zaczęła się przebijać na światło dzienne muzyka jazzowa. Jak się później okazało jazz został przyjęty przez ludzi z wielką ekspresją i radością. Stało się tak, ponieważ pozwala na swobodę ruchu i improwizację w tańcu. Choć jazz opiera się na balecie jest pozbawiony wielu ograniczeń. Charakterystyczną cechą jazzu jest ruch poszczególnych partii ciała niezależnie od innych. Jazz ogólnie jest tańcem bardzo lekkim i niezależnym tak samo zresztą jak współczesny czy modern Dance, ale wymaga od tancerza wielkiej pracy.

Martha Graham urodziła się jedenastego maja tysiąc osiemset dziewięćdziesiątego czwartego roku a zmarła pierwszego kwietnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego roku. Była amerykańską choreografką, tancerką i pedagogiem. Uważano ją za jedną z najważniejszych osób, które były prekursorami współczesnego tańca. Martha taniec zaczynała od obserwacji własnych ruchów. Swoje działanie opierała na wysiłku, wiedziała, że to doprowadzi ją do sukcesu. To dzięki niej powstały elewacje, czyli sposób unoszenia korpusu w siadzie i na stojąco. To właśnie Martha Graham zauważyła jak ważny w tańcu jest oddech, przywiązała do niego dużą wagę, zakładając, ze ruchy i gesty stanowią jego kontynuację. Dzięki temu podporządkowaniu są płynne i miarowe. Martha stworzyła własną filozofię tańca. Zauważyła, że taniec musi być tym, co siedzi w środku, w nas. Musi składać się z naszych uczuć i przeżyć, dzięki czemu staje się emanacją ludzkiej istoty i tego co w niej ukryte. Dążyła do wyeksponowania ruchu oczyszczenia go ze złej ornamentyki.