Piccini

Niccoló Piccini (Piccinni, 1728—1800) studiował przypuszczalnie również w Neapolu. Był wybitnym kompozytorem, pedagogiem i kapelmistrzem. Mając lat 26, dał się poznać jako kompozytor operowy; działał w Neapolu, w Rzymie, a po r. 1774 w Pa­ryżu, gdzie stał się gwiazdą pierwszej wielkości na firmamencie opery paryskiej. Był — bez najmniejszej na to ochoty — argumentem koronnym przeciw Gluckowi (później rywalem Picciniego miał być Sacchini). Walka zwolenników Picciniego (piccinistów) ze zwolennikami Glucka (gluckistami) stanowiła przez długi czas centrum zaintereso­wania kół literackich i towarzyskich, do sporu mieszała się królowa Maria Antonina; w końcu zwyciężył Gluck. Obaj wybitni kompozytorzy cenili się wzajemnie. Piccini był dyrektorem włoskiego oddziału opery paryskiej, później profesorem w szkole śpiewu i deklamacji. Napisał około 130 oper, przepełnionych dramatycznymi duetami, koro­nowanych długimi scenami finałowymi.

 

Preferował śpiewność, elegijność wyrazu i wy­razistość formy. Z oper Picciniego na uwagę zasługują: Zenobia, Alessandro nell’Indie, La Cecchino ossia La buona figliuola ( 1760), La bella verità, Roland, A tys, konkurująca z operą Glucka Iphigénie en Tauride (1781), i Penelope. Napisał też 4 oratoria i kilka dzieł instrumentalnych, m. in. klawesynową Sonatę opartą na 3 tematach.

[Głosów:0    Średnia:0/5]

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.
You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.