Posted in 
Niccoló Piccini (Piccinni, 1728—1800) studiował przypuszczalnie również w Neapolu. Był wybitnym kompozytorem, pedagogiem i kapelmistrzem. Mając lat 26, dał się poznać jako kompozytor operowy; działał w Neapolu, w Rzymie, a po r. 1774 w Paryżu, gdzie stał się gwiazdą pierwszej wielkości na firmamencie opery paryskiej. Był — bez najmniejszej na to ochoty — argumentem koronnym przeciw Gluckowi (później rywalem Picciniego miał być Sacchini). Walka zwolenników Picciniego (piccinistów) ze zwolennikami Glucka (gluckistami) stanowiła przez długi czas centrum zainteresowania kół literackich i towarzyskich, do sporu mieszała się królowa Maria Antonina; w końcu zwyciężył Gluck. Obaj wybitni kompozytorzy cenili się wzajemnie. Piccini był dyrektorem włoskiego oddziału opery paryskiej, później profesorem w szkole śpiewu i deklamacji. Napisał około 130 oper, przepełnionych dramatycznymi duetami, koronowanych długimi scenami finałowymi.
Preferował śpiewność, elegijność wyrazu i wyrazistość formy. Z oper Picciniego na uwagę zasługują: Zenobia, Alessandro nell’Indie, La Cecchino ossia La buona figliuola ( 1760), La bella verità, Roland, A tys, konkurująca z operą Glucka Iphigénie en Tauride (1781), i Penelope. Napisał też 4 oratoria i kilka dzieł instrumentalnych, m. in. klawesynową Sonatę opartą na 3 tematach.
Loading ...
