Posted in 
Nicola Porpora (1686—1768), Neapolitańczyk, działał jako kapelmistrz i pedagog w różnych miastach włoskich, a także w Wiedniu (gdzie był nauczycielem Haydna), Dreźnie i w Londynie, gdzie z powodzeniem konkurował z Haendlem. Był wybitnym przedstawicielem opery włoskiej, mistrzem bel canta (którego uczył również jako nauczyciel śpiewu), autorem wokalnie kunsztownych, przesyconych ariami oper (dość szybko zresztą zapomnianych). Najważniejsze opery Porpory (Ariana e Teseo, Ifigenia in Aulide, II trionfo di Camilla) powstawały na tle oratoriów, mszy, kantat solowych, sonat skrzypcowych i symfonii kameralnych oraz arii i ćwiczeń wokalnych. Ważnym odkryciem w dziedzinie muzyki fortepianowej (a właściwie wtedy jeszcze — klawesynowej) był tzw. bas Albertiego — konwencjonalna i szeroko przyjęta formuła akompaniamentu w lewej ręce, oparta na rozłożonym akordzie.
Na tle akompaniamentu — harmonicznie zmiennego — pojawiała się w prawej ręce melodia, niekiedy szeroko rozbudowana, śpiewna, z reguły okresowa. Twórcą tej formuły był Domenico Alberti (1710—1740), który był właściwie szlachetnie urodzonym dyletantem (wydał w Londynie 8 sonat; bez jego formuły nie byłoby Mozarta, a przynajmniej tak wielkiej ilości jego dzieł). Alberti pisał też opery i motety.
Loading ...
